A MAÑÁN É NOVA E NEBOADA
  
 A mañán é nova e neboada
 a celebrá-los colores no íris, nas pupilas,
  
 Estou sola
 sendo espello único e presidiario
 do novo día que nace perfecto e neboente
 polo este océano
            a chamar no marmurio
 Marmurio nana das súas ondas,
  
 A natureza a pari-los cantos dos pardaos
 nas ramas dos piñeiros
 os toxos timidiños florecendo
      cos lagartos invernantes acochadiños
 vai ti saber
 en que covacha escondidos,
  
 Eo mar
     e a escuma
     e a néboa
 facéndome animal e natureza
 e son de novo nena
                                 inocente
                 infantil
 e luminosa
  
 Sei dunha predicción mesta
 a facer bolachiñas no cerebro pensante
 da miña cidade
 non miña
 somentes cadaleito de supervivencia
 e a predición medra e mata cando medra
 este espello no íris nas pupilas
 morea de colores e cantos
 sendo vida viva
 inocente
       inxenua
   e presidiaria


                                                                                               Neboeira 1 (1983) 
   

 Chovía
 Os mares sulagaban as pedras
 Retortas e cabalos
 Corea. Chick. Chick Corea. O dial esvara
  
 Sabes: estou soa. A fiestra grande da pantalla ten
 Colores chumbas fumes e un coche
 Vermello que pasa
                            a ventá
  
 Ariadna fía
  
 Un edificio e outro érguense
 En mausoleo informe para mañán e algunha Alicia
 Pequena, tal vez luxada, entra na pantalla calada
 Os ollos dela véñenme entran e furan
 E trae nos brazos abertos millóns de flores e colores
 ¡Colores!
 E son colores raras
 Estrañas de non velas
  
 E Ariadna fía
  
 A chuvia chovía e andante andaba
 Penso levaba flores para unha lápida
 Sen nome convertida en edificio
 E noutro que se erguen. No pasado avoa
 Negra morta
 Cun conto que Alicia recorda e
 Pasa pola ventá.
  
 Ariadna aínda fía
 E logo cansa. E logo cala
  
                                                                        Faro de Vigo (24/6/1983)
   

 A MIÑA POESIA
  
  
 POÉTICA
  
 Achégate a min.
 Perdón, que é unha autopoética?
 Cada escrita é auto
 Son eu
 Que cuestiono amo bico plantexo e replantexo
 Por verme
 Saír e perderme
 Un obxetivo!
 Achegarme a ti.

                                             Festival da Poesía no Condado (1984)

  A DE QUEN COMPRENDE ...
  
              I
 A de quen comprende non é
 palabra feliz.
  
 A de quen transmite é
 terminoloxía útil.
  
 Se na vida cotiá o balazo
 non rebenta en estourido a estupidez,
 pouco importa intelixencia ou sentimento.
  
  
               II
 Inmaculábante. Eras necesaria.
 Inmacúlante. Es o principio da camiñada.
  
 Mira como así rabenan
 rematan esgotado o teu dereito a rebentar.
 Nada novo, inmaculada Rosalía.
 Tal sempre mulleres confinadas na construcción
 doutros,
 comprendes:
 revólveseche a arma contra ti.
  
 A de quen comprende non é
 palabra feliz.

Daquelas que cantan. Rosalía na palabra de once escritoras galegas (1999)

 Celebro en ti, lembrando a moitas,
 o teu E e maila túa praza.
 Pois fillas de batalla doméstica
 (e así por fóra)
 sexa pracer
 engadir na pintura a raia obviada,
 construí-la casa coas ventanas.
 Abrir portas á palabra e
 buracos ás entrañas. Recoñece-las mans,
 e os pés e os brazos e as pernas.
  
 Estou en saias,
 ensaio a vida,
 en bragas,
 ensaia-la vida en bragas.
  
 Reconducir da historia a narración negada.
 Sacudi-lo patrón da cabeza
 e botar fóra a nosa andada.
  
 Ensaia-la vida en bragas, Mª Xosé.
 As bragas de nós todas nesta xornada.

                                                                                   Festa da palabra silenciada 15 (1999)
  

  CADÁVER DE MAN
  
 Ouvea calado no cimo dun pelouro Man.
 O cuspe das ondas repetidas acado o dorso da lúa.
  
 Nós,
 tolleitos coa palabra nos dedos coma unha esmola
 presentada.
  
 Encóllese o vento noutra rafa furiosa de incendio sen lume.
                                                                          
 Man ouvea calado.
  
 É un tributo ós delirios financeiros que tapan as novas
 doutras novas nos xornais.
 Un agasallo inmerecido a complicidade dos silencios.
  
 Encóllese o corazón noutra rafa furiosa de incendio sen lume.
                                                                                          
 Ouvea non chora
 no cimo dun pelouro Man:
 chama por nós.
  
 Mira o cadaver xunguido á fe na vida,
 caído na batalla sutil coa orde do mundo.
  
 Miremos aínda,
 desde os hábitos nosos de mareantes sen fe.
  
 Póusalle o ouveo no centro ás pegadas que engades.
  

                                                                   O trasno. IES Álvaro Cunqueiro (2004) 

  A paixón que aniño ten por veces o bico en berro
  
 sen saber por que é que vale algo sae
 coloca un xesto vagantío no desperezo
      franquea a porta da selva
 érguese dos des-animados            é furúnculo
             furioso
 que traspón e incomoda a aventura é
 arco tensado
 e a plegaria fai feliz...
 ós consagrados da noite
 esbarrada nas tempas         queda innomeable
 e confundida
  
 pero é habitáculo de un tamén
 desanxelada
 e
 se me deixas non explicaba nada porque
 unha acción fai enchenta dos fabulosos
 recreos
 e quero                que así sexa 

                                                                            Denuncia do equilibrio (1986)

  Na enfermidade tan gastada das urxencias...
  
 cambio de rexistro e asisto
 -abraiada e esplendidamence absorta-
 a esta vosa visita ós restos.
  
 Qué vísceras aínda quentes non lembran
 acenos das vosas vidas,
 qué pistas atrasadas na memoria.
  
 Acóchome tralas túas pernas:
 -Deixa madura-la soberbia.
  
 Asisto asombrada ó teu desexo e
 cedería o meu puñal pola túa furia. 

                                                                                                         Tigres coma cabalos (1990)

 Alienada morfoloxía dos deberes
 tes por gloria a conquista do escaparate. 

                                                                                                                 Intempériome (2003)

Non creo ter un punto de vista moi orixinal en canto ó tema muller e literatura. Si orixinais, en canto que miñas, de primeira man en min, son as miñas propias experiencias; e logo, como muller e como «escribidora» podo xogar á reflexión con algunhas delas.
Polo pronto debo dicir que escribo desde unha falacia.
Escribir, para min, é un acto de liberdade no que necesariamente as miñas neuronas precisan buscar aire. Pero do mesmo xeito que é un acto de liberdade practicado nunha sociedade non libre, senón especialmente dependente de mercados, do mesmo xeito permítome a falacia de escribir sendo muller e practicando a idea de que isto non comporta diferenza ningunha coa posibilidade de que eu fose un home.
( … )
Publiquei o meu primeiro libro, Denuncia do equilibrio, no ano 1986, cando había quen coidaba estar nunha doce idade de ouro da poesía, non se soubo nunca ben se atendendo á calidade, pero desde logo si apoiándose na cantidade. Cantidade había sumando os dous sexos, pero abóndanme os dedos das mans para citar os nomes das que entre todos eran mulleres novas publicando naquel momento, e hoxe sóbranme os dunha man soa para contar as que sobreviviron daquilo (sobrevivir no sentido de que sigan publicando, por suposto, que aquí tamén sabemos que hai quen cae, pero tamén quen escapa).
( … )
Se non me sumei tampouco a colectivos que me amparasen, e iso conleva unha certa confusión coas miñas posturas, debo dicir tamén que tanto me ten. Todo está na poesía. Se se le, vese. Se non se sabe ou non se quere saber ler, para que explicarse? Non vou de feira, só escribo.
 
                                 Conferencia «Muller e literatura» (1991)

A poesía non pode estar de moda nunca, nunca ha ser suxeito da publicidade. A publicidade é capaz de crearnos necesidades que non sabíamos, xa que non tivésemos, senón que podiamos chegar a ter, porque do seu éxito nace a nosa dependencia pagada en pesetas. E un poema non é suxeito declarable en moeda, porque un bo poema é un pasquín nas conciencias, un libelo, funciona coma un panfleto nas memorias e nas lembranzas que nos conforman a historia propia. A poesía é pasquín porque encerra tamén verdadeiras bombas de contido; o poeta, ser que como tal se sabe ás marxes da mercadotecnia, da industria do momento (en canto poeta, só, desde logo), é un dos poucos miradoiros libres que ten a sociedade (o límite márcanos os editores, verdadeiros vareadores da existencia da poesía). Un miradoiro libre desde o que a sociedade deixa unha fenda para a subversión, para a creación desde ela dun microcosmos de revolución afectiva, porque fala directamente desde unha ollada expertizada en axexar o humano, e faino en pílulas de emoción e ritmo con ideoloxia que o poeta ten a obriga de captar ou estruturar, ritmo que o poeta ten a obriga de inventar. Instrumentos: ollos e palabras.
 
Só o día en que como persoas non nos entendamos con palabras e ademais esteamos ben conformes co mundo, con nós mesmos, cos nosos semellantes, a poesía, os poetas para que? Para nada.
 
A min sérveme a poesía, son adicta e dependente porque necesito reencontrar o humano todo a toda hora, por ver de me entender e entendervos, entenderme convosco. Pois se me declaro inconforme co mundo, se me declaro contraditoria e filla das miñas contradicións, se me parece insuficiente o labor das ficcións narrativas, novelescas ou fílmicas para saber de min, e eu son os meus semellantes, a poesía convérteseme nunha táboa de salvación no naufraxio das razóns estritas. Necesidade que xorde da urxencia por entender o humano contraposto, pero tamén, e quizais antes, do descontento coa orde establecida, calquera que sexa (para empezar, por imposta, por non decidida).
 ( … )
Cito a Ferrín, que sempre é unha garantía: «Veleiquí o río de nós que compara/ rumor e delicia fervente coa caducidade/ e as tonas máis esgrevias dos derradeiros dias./ Veleiquí o que é semellante ao lume e é humor, / e, contentándose coa abolición da gramática, / renace en cántiga repetida desde o principio dos / líquidos».
 
El falaba de amor. A min sérveme agora para falar de poesía, porque é o único territorio humano verdadeiramente libre que coñezo. Créase cando se escribe e créase cando se le, e crear é inventar o mundo e mais as marxes do mundo, pódese ter un poder máis grande?: organizar o mundo, marcar as propias marxes, ou abatelas, desde a exploración de cadaquén. Se a poesía vale todo iso, a que vén preguntármonos o para que da poesía ou os poetas?
 
                      Conferencia «Para que os poetas hoxe?» (2001)